Droga Przyjaciółko...

Droga Przyjaciółko, 

Kiedy dowiedziałam się o złośliwcu przeżyłam szok. Miliony myśli kłębiły się w mojej głowie. Prawdziwa bitwa myśli dobrych ze złymi. Każda wizyta w centrum onkologii, czekanie na badania, wyniki to kolejne kilogramy w dół. Owszem, marzyłam o zrzuceniu zbędnych kilogramów ale zdecydowanie miałam na myśli aktywność fizyczną a nie stres, który temu wszystkiemu towarzyszył. 

Wiadomość o chorobie to szok nie tylko dla mnie. Z moją chorobą muszą się zmagać najbliżsi – mąż, rodzice, babcie, przyjaciele i znajomi. Nie wszyscy wiedzą jak się zachować, co powiedzieć.

Część znajomych zwyczajnie urywa kontakt. Mimo wszystko mam nadzieję, że dlatego, że trudno jest im się przełamać i nie wiedzą co powiedzieć, a nie dlatego, że i tak za mną nie przepadali.

Inni pytają wprost – czego oczekuję. To chyba najlepsza postawa z możliwych.

Najbardziej nie lubię współczucia, przerażenia w głosie i lamentu. Nie lubię użalania się nad sobą i kiedy inni mówią mi jaka jestem biedna. Nie lubiłam tego słuchać w kontekście pracy mojego męża, nie lubię i teraz. Wtedy czuję się chora. Wtedy zaczynam mieć wątpliwości i zadaję sobie za dużo pytań.

Ja będę zdrowa. Innej opcji nie ma. Leczę się i nie jest to łatwa droga ale dam radę. JA BĘDĘ ZDROWA.

Chcę żyć normalnie. Zapominać, że złośliwiec gdzieś tam się kiedyś pojawił. Cieszyć się z każdego dnia i żyć pełną piersią – jedną i drugą. Chcę tańczyć, zwiedzać świat, wychowywać dzieci i żyć.

Jeżeli chcesz mi pomóc, po prostu bądź ze mną. Wspieraj. Wierz bardziej ode mnie, że będzie dobrze, bo wtedy mi będzie łatwiej wierzyć, że dam radę.

Znajdź czas na kawę lub na telefon i pogadaj ze mną o niczym i o wszystkim. Co zmajstrowały dzieci, gdzie widziałaś fajny sweter lub jaki nowy przepis wypróbowałaś ostatnio.

Staraj się nie mówić o chorobie – wiem, jak wielu ludzi choruje – spotykam ich regularnie w poradni, w szpitalu, wysłuchałam już wielu historii - ale każdy przypadek jest inny. Mój jest inny. JA BĘDĘ ZDROWA!

Kiedy zauważysz, że ja zaczynam mówić o chorobie – zmień temat. Skieruj moje myśli na coś przyjemnego. Zapytaj gdzie chcę się wybrać na wakacje albo powspominaj ze mną wspólne chwile.

Bądź dyskretna. Skoro Ci powiedziałam, to znaczy że Ci ufam. Zachowaj to dla siebie. Pozwól abym to ja wybierała komu chcę powiedzieć. Pamiętaj, że staram się chronić moje dzieci przed niepotrzebną troską.

Nie pomijaj mnie sporządzając listę gości na imprezę. Ludzie są mi bardzo potrzebni, tak jak śmiech i zabawa.

Planuj ze mną. Czekanie na coś fajnego daje siłę.

Czasem mogę być niemiła. Mogę mieć gorszy dzień. Wtedy potrzebuję Cię najbardziej.

Przepraszam Cię za chwile słabości. One miną, moja wdzięczność zostanie.

Po prostu bądź przy mnie, zawsze.