Babski NiePoradnik

W poniedziałek obchodziłam małe święto. OSTATNIA chemia!!! Pamiętam doskonale kiedy z przejęciem pojawiłam się na pierwszej. Strach przed nieznanym, przed skutkami. Jakiś wewnętrzny bunt i nurtujące pytanie - czy to naprawdę konieczne. Wiadomo, chemia nie ma dobrej sławy. W internecie roi się od artykułów o jej szkodliwości. Dlatego ich nie czytam😊 Skoro poddałam się terapii unikam wszystkiego co poddaje w wątpliwość słuszność mojej decyzji.   Nie rozumiem artykułów, w których wypisuje się, że chemioterapia skraca życie pacjenta i wciska się statystyki o umieralności pacjentów, którzy się jej poddali. A ile przeżył by pacjent, który by jej nie przyjął? Ktoś jest w stanie to podać? Czytałam w pewnej książce, że tak naprawdę jesteśmy w stanie uleczyć się sami, ale też że jeśli na ból głowy bierzemy tabletkę i ona nam pomaga, to mamy je brać ( byle nie za często rzecz jasna)- pomoże nam BO W TO WIERZYMY. Myślę że podobnie jest z chemią. Pomoże tym, którzy wierzą

Choć obchodziłam to święto nie po raz pierwszy (konkretnie po raz dziesiąty), tym razem ten dzień był dla mnie zupełnie inny. Przede wszystkim jestem wdzięczna, że mogłam je obchodzić.   Doskonale pamiętam moje myśli z dni kiedy postawiono diagnozę.... Jedna z pierwszych, której nigdy nie zapomnę to ta, że mam małe dzieci, że moja córcia w maju idzie do Pierwszej Komunii. Co to będzie? Miliony myśli, tych czarnych, przewijało się przez moją głowę. Na każdą z nich starałam się znaleźć trzy dobre.   Walka z chorobą to nie tylko operacja czy ciężka terapia. To przede wszystkim walka z umysłem, z myślami. To nastawienie się na pozytywne zakończenie leczenia i nieskończona wiara że się uda i inaczej być nie może.   I choć czasem nie jest łatwo, to warto, bo gra toczy się o wartość najwyższą- o życie.   Od postawienia diagnozy minęło 7 miesięcy. Moje życie przewróciło się do góry nogami po to by zacząć się na nowo. Jestem po trzech operacjach, tymczasowo z jednym cyckiem